Miasto Wisła - oficjalna strona

Urodziła się w 1920 r jako jedna z córek Zuzanny Cieślar z domu Kłoda znanej jaworniczańskiej hebamy/akuszerki/oraz Pawła Cieślara - mistrza krawieckiego. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Jaworniku pracowała jako pomoc kuchenna w restauracji p. Rotha w Wiśle Centrum. Wyniesione stamtąd doświadczenie kulinarne, wykorzystała prowadząc stołówkę prywatną, która znana była nie tylko z doskonałej jakości dań, ale również daru gawędziarskiego gospodyni.

Stołującym się u niej wczasowiczom opowiadała o zwyczajach, obrzędach regionalnych, które niestety już zanikają, a wiedzę w tym temacie miała przeogromną.

Jak wspomina nie żyjąca już p. Władysława Maryniok - Cieślar w okresie, kiedy kierownictwo Zespołu Regionalnego ‘WISŁA” przejął, po odejściu Jerzego Drozda w 1948 r., Adam Niedoba – p. Procnerowa była konsultantką w nauce tańców regionalnych, które umiała nie tylko opisać, ale również zademonstrować prawidłowe ich wykonanie. Z jej regionalnej wiedzy korzystała również długoletnia kierowniczka Zespołu Pieśni i Tańca ‘Ziemi Cieszyńskiej” p. Janina Marcinkowa.

Już jako kilkuletnia dziewczynka wraz z dwoma innymi koleżankami witała winszem napisanym specjalnie na tę okoliczność przez Ferdynanda Dyrnę, przybyłego do Wisły, Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej p. Ignacego Mościckiego. Stanowiła skarbnicę wiedzy regionalnej dotyczącą nie tylko tańców, ale i obrzędów i czy zwyczajów takich jak : narodziny dziecka, chrzest, wesele itp.. Z jej wiedzy skorzystała wspomniana już p, Władysława Maryniok-Cieślar, która opisała bardzo szczegółowo wesele wiślańskie w swej pracy pt. ”Wesele wiślańskie sprzed 100 laty”,która to praca została wydana drukiem przez Scenę Polską w Krakowie.

Zasługi p. Emilii Procner zostały dostrzeżone przez Towarzystwo Miłośników Wisły. 

3 maja 1991 roku została ona uhonorowana Medalem Ochorowicza za wielki wkład w pielęgnację i propagowanie folkloru i kultury regionalnej górali wiślańskich. Na terenie Jawornika należała do grona społeczników w Społecznych Komitetach Budowy Szkoły Podstawowej oraz Remizy Strażackiej. Działała również w Kole Gospodyń Wiejskich w Jaworniku. O Jej popularności niech świadczy fakt, iż była 25 razy starościną weselną oraz 26 razy potką, czyli matką chrzestną. Była typową przedstawicielką dawnych wiślańskich gaździn, które tak charakteryzował w swojej publikacji o Wiśle Bogumił Hoff: „kobiety wbrew ich rówieśniczkom w innych częściach Polski, wcale nie są potulne i nieśmiałe, owszem zachowują się i rozmawiają z obcymi z otwartością i śmiałością, imponującą często stanowczością, bystrością umysłu i nawet dowcipu”. Taka właśnie była i taką pozostała w mej pamięci p. Procnerowa. 

Nie zapominajmy o ludziach, którzy byli solą tej naszej wiślańskiej ziemi, zasłużyli bowiem sobie na szacunek i wielkie uznanie. Emilia Procner zmarła w 2002r i spoczywa wraz ze swym mężem Adamem Procnerem na cmentarzu ewangelickim Na Groniczku.

Jerzy Kufa